Należy wiedzieć, że Wolter pomimo tego iż nie stworzył własnego systemu filozoficznego stał się symbolem epoki oświecenia.. To właśnie od nazwiska autora „Kandydu” ukuto nazwę postawy światopoglądowej, określanej mianem wolterianizmu. Jej najistotniejszymi elementami były niechęć wobec fanatyzmu, zwalczanie przesądów i niesprawiedliwości społecznej, propagowanie tolerancji i pasja polemiczna. Wolter, nie będą oryginalnym filozofem, wywarł znaczący wpływ na rozwój myśli europejskiej – swoją pozycję zawdzięcza on przede wszystkim zdolności tworzenia udanych syntez i dzieł popularyzatorskich, przedstawiających w przystępny sposób koncepcje innych filozofów.

Trzeba wiedzieć, że poglądy Woltera odzwierciedlały główne nurty oświeceniowej filozofii: racjonalizm, którego istotę stanowi uznanie rozumu za jedyne narzędzie poznania oraz naturalizm, czyli odrzucenie istnienia zjawisk nadprzyrodzonych. Decydujący wpływ na kształtowanie się poglądów Woltera miała filozofia angielska, którą poznał w czasie swego pobytu na Wyspach Brytyjskich, zwłaszcza racjonalizm Izaaka Newtona i empiryzm Johna Locke’a. Trzeba wiedzieć, że podstawowe założenia swej wizji świata i człowieka sformułował Wolter już w „Listach filozoficznych”, w których podając za przykład Anglię, opowiadał się za tolerancją w sprawach wiary. Poglądy Woltera na kwestie istnienia Boga i jego stosunku do świata, sprowadzały się do deizmu, czyli poglądu głoszącego, że całe istnienie zostało stworzone przez nadprzyrodzoną siłę wyższą, która nie wpływa jednak na dalsze losy świata, pozostawiając przyrodę jej własnemu biegowi. Deizm rozwinął się najpierw w Anglii, gdzie jego zwolennikiem był między innymi John Locke, którego filozofia wywarła duży wpływ na światopogląd Woltera. Deiści dopuszczali tylko tzw. religię naturalną, czyli zgodną z opartą na doświadczeniu, naukową wizją świata. Konsekwencją głównych założeń tego prądu myślowego było odrzucenie szeregu dogmatów i tradycyjnej roli Kościoła. Deizm widział w religii głównie zespół zasad etycznych, z czego wynikało ich tolerancyjne nastawienie do wszystkich wyznań, które uznawali za równe sobie. Krytyka religii i społecznej roli Kościoła była też ważnym elementem libertynizmu, nurtu światopoglądowego opartego na racjonalizmie, materializmie i sceptycyzmie, który rozwijał się przede wszystkim we Francji już w drugiej połowie XVII wieku. Jego przedstawiciele, zainspirowani renesansowym humanizmem i filozofią rzymskiego epikurejczyka Lukrecjusza, przeciwstawiali się wszelkim systemom ograniczającym swobodny rozwój jednostki, zdecydowanie potępiając nietolerancję i fanatyzm religijny.

Należy wiedzieć, że wyrazem myśli oświeceniowej była „Wielka Encyklopedia Francuska”, wydawana w latach 1751-1780. Jej głównymi twórcami byli D. Diderot i J. d’ Alembert, którzy uczynili z niej manifest oświeceniowej filozofii. Duchowym patronem całego przedsięwzięcia był Wolter, który opracował także niektóre artykuły wchodzące w skład „Encyklopedii”. To wielotomowe dzieło w usystematyzowany sposób prezentowało dorobek ówczesnej wiedzy, a wśród jego autorów znaleźli się wybitni filozofowie i przedstawiciele nauk przyrodniczych: między innymi Ch. L. Montesquieu, G. L. Buffon, J. J. Rousseau, E. B. Condillac, J. A. Condorcet, C. A. Helvetius, P. d’Holbach. Encyklopedia miała wydźwięk antyklerykalny, była zwrócona przeciw nietolerancji wyznaniowej, krytykowała też ówczesny porządek społeczny. Wolter odcisnął na epoce oświecenia własne piętno, stając się wzorem zaangażowanego filozofia i artysty, walczącego z nietolerancją, fanatyzmem, głupotą i niesprawiedliwością społeczną.